Krachtverhalen

Met deze verhalen hoop ik in de eerste plaats vooral ouders, maar ook iedereen die geconfronteerd wordt met psychische moeilijkheden te inspireren, kracht, hoop en inzichten te bieden in deze moeilijkheden en wat je kan doen om anderen bij te staan in een moeilijke periode. Soms voelt het alsof we niet veel kunnen doen en soms kunnen we het lijden ook niet meteen wegnemen, maar deze verhalen laten zien wat mensen toch geholpen heeft om zich ergens doorheen te worstelen.

Heb je zelf een verhaal dat je graag wil delen? Wil je liever niet met naam genoemd worden? Een krachtverhaal kan hier ook anoniem gedeeld worden.

5 juni 2025 - De terugblik van het rouwproces van een adolescent

Op het moment dat ik dit vertel ben ik 37 jaar. Als kind werd ik op jonge leeftijd geconfronteerd met het verlies van mijn moeder. Iets wat uiteraard heel ingrijpend is geweest voor mijn jeugd en zeker mijn tiener jaren, gezien ik 14 jaar was toen dit allemaal gebeurde. Ik vertel dit nu terug vanuit mijn huidige beleving van hoe ik het me nu herinner als ik eraan terug denk.

Ik probeer vooral die aspecten te benoemen, waarvan ik denk dat anderen die iets gelijksaardigs meegemaakt hebben hier ook baat bij kunnen hebben.

Ik had zelf een oudere broer en zus en kijk terug op een warme band met mijn moeder, die veel aanwezig was voor mij en veel voor mij deed. Dit verwart mij soms gezien zij een aantal depressieve episodes heeft gekend, maar ik haar zo nooit heb ervaren. Zij was niet de mama die de hele dag in bed lag (of toch niet wanneer ik er was), maar was net continu in de weer met het runnen van het huishouden, het heen en weer voeren naar activiteiten, samen dingen doen enz. Haar suicidepoging kwam voor mij als kind dan toch plots en onverwacht. Ondanks dat zij op dat moment in opname was voor haar depressie, had ik als kind nooit bij die mogelijkheid stilgestaan dat zij met zo'n diepgeworteld lijden zat. Zij overleed uiteindelijk pas op mijn 18e, ten gevolge van haar poging aan een longontsteking, door haar verzwakte gezondheid. Ze heeft uiteindelijk nog 4 jaar geleefd met zware fysieke beperkingen. Voor mijn gevoel ben ik mijn moeder echter kwijtgeraakt op mijn 14e. De persoon die er nadien nog overbleef, was slechts een schim van wat ze geweest was.

Deze verschrikkelijke gebeurtenis bracht ons als gezin dichterbij. Hoewel er niet altijd evenveel emoties gedeeld werden in ons gezin, was het zeker wel zo dat verdriet hierover mocht getoond worden en ik dit ook gezien heb bij mijn gezin. Toch had ik zelf moeite met dat verdriet te tonen of te delen wat er zich diep in mijn binnenwereld afspeelde. Ik sloot me meer en meer af en werd ook angstig dat ik zelf een depressie zou kunnen ontwikkelen. Ik was met momenten verward, kon soms dingen herbeleven of heftige dromen hebben, waardoor ik soms wel even wat minder grip had op de realiteit.  Toch bleef ik vrij goed presteren op school.

Pogingen om mij naar een psycholoog te sturen, waren niet echt succesvol. Ik had niet meteen een klik, maar ook geen behoefte om daar met iemand vreemd over te spreken. Ik had geen hulp nodig en zou het zelf wel oplossen. Had ik het gevoel dat niemand mij kon helpen of begrijpen? Was het te moeilijk om precies onder woorden te brengen wat ik voelde? Ik weet het niet meer, veel herinneringen zijn vervaagd, sommige periodes zijn ook echt een zwart gat. Zo heeft mijn hoofd mij denk ik beschermd tegen de heftige gevoelens en pijn. Maar ik herinner me nog dat ik heel erg in de war kon zijn met momenten, dat ik me terugtrok en m’n verdriet niet kon delen.

Ik zou moeten vragen hoe dit voor mijn vader geweest is, maar ik denk dat die zich toch wel zorgen heeft gemaakt. Tegelijk moest die zelf zijn hoofd boven water houden en voor zijn gezin zorgen.

Ik had zeker een aantal close goede vriendschappen die er echt wel voor mij waren, toch kon ik ook niet helemaal bij hen terecht gezien zij onmogelijk konden begrijpen wat ik doormaakte.

Als ik er nu op terugkijk, denk ik dat ik van geluk mag spreken dat we hulp kregen van een hele lieve warme wat oudere vrouw, die mee in het huis hielp, mij kwam ophalen van school en mij echt binnensloot in haar hart. Zij zag hoe het eigenlijk echt met mij ging, ik hoefde daar geen woorden aan te geven. En de band die ik met haar heb opgebouwd heeft er ongetwijfeld voor gezorgd dat ik me bij haar wel heb kunnen openstellen. Dat ik mijn verdriet de vrije loop heb kunnen laten gaan. Zij is de eerste persoon bij wie ik dat echt heb kunnen delen en daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor. Ik denk dat het belangrijk was dat dit iemand was die niet te emotioneel betrokken was bij wat er gebeurd was met mijn moeder. Zij heeft haar namelijk niet écht gekend.

Wat kan helpen bij het verlies van een dierbare?

Heb jij een tiener in huis, die iemand dierbaar is verloren en hier zichtbaar mee worstelt?

Weet je niet zo goed hoe je als ouder jouw tiener hierbij kan helpen? Sluit jouw tiener zich misschien ook af van zijn gevoelens en krijg je hem of haar misschien niet meteen gemotiveerd om naar een psycholoog te gaan? Dan kunnen volgende zaken misschien wel helpen :

• Gewoon jouw aanwezigheid kan soms al meer dan voldoende zijn. Laat weten dat je er voor hem bent.

• Forceer niet om erover te praten, maar probeer te voelen wat hij / zij voelt.

De persoon in dit verhaal was zelf bang, verdrietig en eenzaam, maar ook verward. De kans is groot dat jouw tiener ook wel één of meer van deze gevoelens ervaart. Iedere situatie is anders en wat je tiener voelt, hangt natuurlijk af van verschillende factoren zoals de band met deze dierbare persoon, de omstandigheden van het overlijden, de leeftijd van je tiener enz.

• Voelen wat de ander voelt, kan helpen in het weten wat de ander nodig heeft, maar is niet altijd gemakkelijk. Probeer vooral goed te observeren wat je ziet en wat het met je doet als ouder.

• Je kan proberen verwoorden wat je denkt dat de ander voelt, bv als ik in jouw plaats zou zijn zou ik me zo of zo voelen, maar ook aangeven dat dat misschien voor jouw kind anders is en dat je het graag wil begrijpen.

• Als je als ouder zelf het gevoel hebt, dat je niet emotioneel beschikbaar kan zijn momenteel (mogelijks is het verlies ook voor jou zwaar), dan kan een ander persoon uit je omgeving mogelijks ook heel veel betekenen in het verwerkingsproces van jouw tiener. Misschien is er al iemand aanwezig in het leven van jouw kind, die spontaan deze rol opneemt. Dit kan een oppas zijn, een oom, tante, misschien een leerkracht of sportcoach? Vaak zijn dit mensen die spontaan toch een soort connectie ervaren, die jouw kind goed aanvoelen. Het hoeft dus niet altijd een psycholoog te zijn.